Muzyka jako środek formalnie jednoczący
Istotą niniejszej funkcji jest zjednolicenie warstwy muzycznej filmu oraz zespolenie toku danego przez warstwę wizualną. W "Manifeście" Eisensteina, Pudowkina i Aleksandrowa z postulatu dotyczącego kontrapunktu wynika forma działania powyższej funkcji - "gdy jakaś przestrzeń pokazana połączona jest z określonym typem muzyki, a potem obraz się zmienia i ta sama muzyka brzmi nadal, to reprezentuje ona tamtą przestrzeń i wiąże oba obrazy ze sobą" (s.250). Tak więc muzyka w tej roli może wzmacniać podobieństwo, lub kontrast scen, może wskazywać stosunek między nimi, muzyka jest tu pośrednikiem wskazującym na niewidoczny podtekst. Warto zwrócić również uwagę, iż ciągłość muzyki jest także ciągłością jej charakteru, nastroju - co również często wykorzystywane jest przy okazji łączenia sekwencji scen muzyką.
W filmie "Pod dachami paryża, kamera przesywa się powolnie po mieszkaniach kamienicy, w każdym z nich mieszkańcy śpiewają tą samą piosenkę. Jest to symbolem jedności tych ludzi, symbolem który w tej postaci da się wskazać wyłącznie za pomocą opisywanej funkcji. W filmie "Dama i ślepiec" motyw granego przez ślepca utworu powrca w trakcie filmu kilkanaście razy w różnych, zawsze istotnych sytuacjach.
Współczesnym przykładem może być wspomniany wcześniej film "Requiem dla snu" gdzie ta sama muzyka, otwiera każdy z 4 rozdziałów filmu, dramaturgicznie jednocząc zawarte w nich zdarzenia.